Niedźwiedź polarny

Niedźwiedź polarny, niedźwiedź biały – gatunek dużego ssaka drapieżnego z rodziny niedźwiedziowatych, zamieszkującego Arktykę. Grube futro i warstwa tłuszczu chronią go przed zimnem. Włosy tworzące sierść niedźwiedzia są półprzezroczyste; sierść jako całość ma zazwyczaj kolor biały lub kremowy, przez co umożliwia zwierzęciu dobry kamuflaż. Skóra ma barwę czarną. Niedźwiedź polarny ma krótki ogon i małe uszy, co pomaga mu redukować utratę ciepła. Stosunkowo mała głowa i długie, zwężające się ku tyłowi ciało nadają mu opływowy kształt przydatny do pływania.

Niedźwiedzie polarne to jedne z największych niedźwiedzi. Samce mogą ważyć dwa razy tyle co tygrys syberyjski. Większość dorosłych samców waży 300-700 kg i osiąga długość 2,4-3,0 m. Wysokość w kłębie samca niedźwiedzia to natomiast 1,3-1,5 m. Stojąc pionowo, dorosły samiec może osiągnąć wysokość do 3,35 m. Samica jest zwykle ok. dwa razy mniejsza i waży w granicach 150-300 kg, mierząc 1,9-2,1 m długości. Po urodzeniu, młode niedźwiadki ważą tylko 600-700 g.

 

Hieny

Hiena brunatna – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny hienowatych. Ma ciemnobrązową sierść ze słabo zaznaczonymi pręgami oraz najsilniej rozwiniętą grzywę, która pokrywa cały przód ciała. Hieny brunatne żyją w mniejszych klanach o bardziej luźnej strukturze. Zasiedlają przeważnie tereny bardziej niegościnne niż hieny cętkowane, więc nie mogą tworzyć zbyt licznych grup. U tego gatunku nie ma również tak silnie zaznaczonej walki o dominację oraz agresji. Hiena brunatna jest typowym padlinożercą, zjada wszystko co się da strawić. Czasami poluje na mniejsze zwierzęta, takie jak np. młode gazele, gryzonie i inne. U hieny brunatnej ważnym składnikiem pokarmu i źródłem wody są owoce, zwłaszcza melony. Do głównych wrogów hieny brunatnej należą hieny cętkowane, lwy, lamparty i likaony.

Hiena cętkowana ( hiena plamista ) - gatunek drapieżnego ssaka z rodziny hienowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Crocuta, największa ze współczesnie żyjących hien. Sierść gęsta, od szarej do brązowej z ciemnymi cętkami, które bledną wraz z wiekiem. Młode hieny rodzą się czarne, z wiekiem jaśnieją i pojawiają się u nich cętki. Hieny cętkowane żyją w stadach, w których przewodniczką jest zwykle najstarsza samica. Zazwyczaj w klanie jest od 15 do 80 hien. Terytorium zajmuje zazwyczaj około 50 kilometrów kwadratowych. Zdarzają się hieny żyjące samotnie lub w parach. Hierarchia w klanie jest najlepiej zauważalna podczas jedzenia. Dominująca samica je pierwsza. Następnie inne samice i ich młode, a na końcu samce. Nieposłuszeństwo władczyni karze gryzieniem.

 Hiena pręgowana – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny hienowatych.  Hiena pręgowana żywi się wszelkiego rodzaju padliną i resztkami ofiar innych drapieżników. Z braku padliny napada na stare lub chore małe ssaki, śpiące ptaki, gady i owady. Nie stroni też od owoców i warzyw. Dojrzałość płciową osiągają około 1 roku. Ciąża trwa około 90 dni ; w miocie jest od 2 do 4 młodych. Młode rodzą się ślepe z zarośniętymi uszami. Oczy otwierają po 7-8 dniach.

Rekin

Rekiny – ogólna nazwa grupy gatunków, rodzajów, a nawet rodzin drapieżnych ryb chrzęstnoszkieletowych. Wiele gatunków jest poławianych dla mięsa, skór i tranu. Niektóre są niebezpieczne dla ludzi ze względu na możliwość pogryzienia – nawet śmiertelnego. Zasiedlają morza tropikalne i subtropikalne, nieliczne także wody arktyczne, wiele wnika do wód śródlądowych. Rekiny osiągają długość od 0,15 m do 20 m, a masę ciała nawet do 12 ton. Najgroźniejsze gatunki, np. żarłacz biały czy tygrysi mają ostre i spiczaste zęby, ułożone w szeregi, stopniowo zużywane i zastępowane nowymi.

ŻARŁACZ BIAŁY

Żarłacz biały - jedyny żyjący współcześnie przedstawiciel rodzaju Carcharodon, blisko spokrewniony z wymarłym megalodonem, jeden z największych rekinów drapieżnych. Poławiany komercyjnie i sportowo. Gatunek agresywny, niebezpieczny dla człowieka.

ŻARŁACZ TYGRYSI

Żarłacz tygrysi - Drugi ( po żarłaczu białym ) pod względem liczby odnotowanych ataków na ludzi. Wpływa na płytkie rafy, do portów, kanałów przez co zwiększa się prawdopodobieństwo spotkania z ludźmi.Chociaż uważany jest za jeden z najniebezpieczniejszych rekinów, to jego szybkość ataku jest stosunkowo niska




Rekiny mają największe mózgi wśród ryb i dysponują zmysłami: wzroku, węchu, słuchu, smaku, dotyku, linii bocznej (które pomagają w wyczuwaniu drobnych przemieszczeń wody) oraz elektrorecepcji. Widzą w ciemnościach 10-krotnie lepiej niż człowiek (istnieją wyjątki, np. rekin polarny jest praktycznie ślepy).

REKIN POLARNY

Orka

Orka – gatunek walenia z rodziny delfinowatych. Duże, charakterystycznie ubarwione zwierzę o silnie rozwiniętej płetwie grzbietowej i długich, zaokrąglonych, wiosłowatych płetwach piersiowych.
Grzbiet czarny, jedynie za okiem biała plama i biaława plama za płetwą grzbietową. Spód ciała biały, połączony z białą łatą na boku. W uzębieniu górnym i dolnym mają po 10-12 par szpiczastych lekko zakrzywionych do tyłu zębów.

Orki są uważane za najbardziej społeczne walenie. Żyją w grupach 5-40 osobników przewodzonych przez najstarszą i najbardziej doświadczoną samicę. Kiedy samica umiera stado zazwyczaj się rozpada. Stada zwykle składają się z przedstawicieli 3 pokoleń. Każde stado ma swój własny styl komunikowania, przekazywany z pokolenia na pokolenie. Orki witają się często pocierając się nawzajem pyskami. 

 

Charakterystyczny dla orek skok,
z upadkiem na bok

Orki polują w skoordynowany sposób. Te, które żywią się rybami ławicowymi, drażniącym ryby dźwiękiem zbijają ławicę w ciasny kształt, następnie ogłuszają uderzeniami mocnego ogona, na końcu zbierając nieprzytomne ryby.  Inne, polujące na odpoczywające na plaży nieostrożne szczenięta focze, podpływają blisko brzegu i w odpowiednim czasie, wraz z falą przypuszczają atak.

Lew

Lew – duży, mięsożerny ssak lądowy z rodziny kotowatych, drugi po tygrysie ( co do wielkości ) wśród czterech ryczących wielkich kotów. Samiec lwa, łatwo rozpoznawalny po grzywie, może ważyć 150–250 kg. Samice są znacznie mniejsze, ważą 110–160 kg (największe 185 kg) i nie mają grzywy. Na przekór popularnemu określeniu "król dżungli" lew jest zwierzęciem otwartych równin. Można go spotkać w całej Afryce, głównie subsaharyjskiej, z wyjątkiem terenów pustynnych i lasów równikowych. Lwy dobrze się adaptują do wielu środowisk, lecz preferują sawanny bogate w ssaki kopytne, gdzie są drugim wielkim drapieżnikiem. Zasiedlają również tereny krzaczaste, górskie i półpustynne. Współcześnie lwy występują tylko w Afryce, gdzie są narażone na wyginięcie i szczątkowo w Indiach, gdzie ich stan liczebny określony został jako krytyczny.

Lew jest bardzo dużym kotem, ustępującym rozmiarami jedynie największym podgatunkom tygrysa. Masywne ciało z czterema potężnymi, silnie umięśnionymi łapami, zakończonymi ostrymi pazurami, wyposażone w silne szczęki jest doskonale przystosowane do powalania i zabijania nawet bardzo dużych zwierząt. Na krótkich dystansach może osiągnąć prędkość do 60 km/h. Lwy jako jedyne kotowate żyją w grupach rodzinnych. Stado składa się z 3–30 osobników – spokrewnionych samic, ich potomstwa obojga płci i kilku niespokrewnionych samców, których głównym zadaniem jest obrona terytorium i zapładnianie samic. Lwy są mięsożercami polującymi głównie na ssaki kopytne, jak antylopy, zebry, gazele, bawoły afrykańskie, żyrafy i guźce oraz sporadycznie młode większych ssaków, takich jak słonie, hipopotamy czy nosorożce. Gdy brakuje pokarmu, zdarza im się napadać na zwierzęta hodowlane, zjadać gryzonie, ptaki czy padlinę, a nawet ludzi.

Stado lwów w rezerwacie Masai Mara w Kenii

Żyrafa

Żyrafa  –afrykański ssak parzystokopytny z rodziny żyrafowatych, najwyższe zwierzę lądowe i największy z przeżuwaczy żyjących w XXI wieku. Gatunek ten wyróżnia się bardzo długą szyją, mierzy 5-6 m wysokości, ważąc średnio 1600 kg w przypadku samców i 830 kg w przypadku samic. Nazwę ''żyrafa'' tłumaczy się je jako „szybki chodziarz”. W pełni wyrośnięta żyrafa mierzy 5-6 m całkowitej wysokości, samce są wyższe od samic. Kolana obu płci leżą na wysokości 1 m. Wysokość w kłębie może przekraczać 3 m, samice mają średnio 2 m, samce zaś 2,5 m, głowa zaś osiąga wysokość odpowiednio 4,5 m i 5,5 m. Średnia masa ciała wynosi 1192 kg w przypadku dorosłego samca i 828 kg u dorosłej samicy^.. Ciało żyrafy pokryte jest sierścią, co odróżnia ją od innych ssaków o tak dużych rozmiarach, u których brak owłosienia ma znaczenie termoregulacyjne. Umaszczenie składa się z ciemnych cętek czy łat, barwy pomarańczowej, kasztanowej, brązowej bądź prawie czarnej. Przedzielają je jasne włosy koloru białego bądź kremowego. Umaszczenie takie odgrywa rolę kamuflażu, umożliwiając zwierzęciu ukrycie się wśród jasnych i ciemniejszych wzorów zalesionych terenów sawanny. Skóra jest szara i gruba, co pozwala zwierzęciu biec przez ciernisty busz bez zranienia.